Dlaczego powinien umrzeć przyszły człowiek, by dokonało się wtajemniczenie Kabira-artysty? W dwóch poprzednich cyklach los wtajemniczonego przeniósł się z tak zwanej "Małej księgi przeznaczeń" do "Wielkiej księgi przeznaczeń." (16)
Wielka księga przeznaczeń opisuje ludzki los jako wyłącznie objawianie woli Boga Najwyższego. Być narzędziem, instrumentem i tworzywem w "rękach" Najwyższego, to wielka sprawa. Być stworzonym jako artysta przez Boga Najwyższego, to zda się niedościgły poziom rozwoju duchowego. Lecz wtajemniczenie Kabira sięga wyżej.
Kabir-artysta nie staje się więc bogiem. W misterium nie chodzi o zastąpienie czy zasłonięcie emanacji Nieznanego. Kabir nie byłby "lepszym demiurgiem" od demiurga, który stworzył świat.
Najpierw po zmartwychwstaniu pojawia się sytuacja "w drodze do Emaus." Przychodzi moment, gdy ujawnia się symbol obecności. Tworzone właśnie: dźwięk, obraz i słowo, rozsadza przemożna obecność. Zresztą odczuwanie takiej obecności towarzyszy ścieżce rozwoju duchowego, ale ta "nowa" obecność przerasta wcześniejsze doświadczenia. I mimo objawionej mocy pojawiają się problemy z rozpoznaniem.
Misterium Kabira jest wątkiem potrójnego odrodzenia się: w miłości, w mądrości i mocy. O Hermesie Trismegistosie można również powiedzieć - Hermes Trismegenetos. We wtajemniczeniu Kabira chodzi o coś wielkiego i niewyobrażalnego; dlatego ślepota na drodze do Emaus jest w pewnym sensie naturalnym przejawem ludzkiej kondycji; choćby wyraża ostrożność przed złym rozpoznaniem. Dopóki nie roznieci się święty ogień, dopóty błądzi się w ciemnościach, a napotkane po omacku postaci, w świetle mogą okazać się kimś innym. Sytuacja "w drodze do Emaus" dzieje się ósmego dnia misterium.
Co to jest wniebowstąpienie? Stacji duchowej przemiany może być dziewięć lub dwanaście - dziewięć do pięciu i dwanaście do dwóch. Cierpienie paschalnej drogi dąży do osiągnięcia pełni przebóstwienia; rozświetlenia mroku dotychczasowych doświadczeń; przejścia na inny poziom egzystencji. Dopiero wniebowstąpienie w pełni oddaje charakter aktu twórczego. Wniebowstąpienia nie osiąga się raz na zawsze. Ono występuje przy każdym sięgnięciu do sfery duchowego ognia. (17)
Dziewięć dni wtajemniczenia Kabira inicjuje wielki proces artystycznego poznania. Rozszerza się umysłowość artysty. Można tu mówić o rozszerzaniu się jaźni na to, co jest jej nośnikiem w przestrzeni. Ale słowo "umysłowość" lepiej precyzuje narzędzie poznania artystycznego.
Połączenie intuicji z inspiracją to obraz nowego stanu ducha, który szuka wyrazu we wszystkich sferach - mentalnej, astralnej i eterycznej. I rzeczywiście artysta najpierw reprezentuje wysoki poziom rozwoju duchowego, a potem ukazuje go na zewnątrz. Tak można opisać tę chwilę spotkania z Duchem, która mimo wszystko dzieje się poza czasem i przestrzenią. Liczba dziewięć jest symbolem duchowej drogi artysty. Kabir dotyka ognia, jest ogniem i rozpływa się w ogniu.
Kto właściwie powinien podpisywać się pod partyturą, obrazem lub tekstem? Tam pulsuje to samo źródło, a oryginalność nowego dokonania można paradoksalnie sprowadzić do stwierdzenia - jest to wciąż to samo źródło. A jednak Kabir, ten przemieniony artysta, zachowuje swoją osobowość, swoją indywidualność. Wniebowstąpienie wyznacza początek wędrówki z niewidzialnym przewodnikiem. Sufii mówią o nim - Shejh al Qelb. W istocie rzecz na początku i u kresu drogi wyraża się: "gnothi se auton"(18), "atman vidhi", czyli "poznaj samego siebie."
17. Tego wtajemniczenia, tej umiejętności, nie można zatracić, ale za każdym razem trzeba sięgać głęboko, chcąc sprowadzić "cień obecności." "Głęboko", "daleko" lub "wysoko" - słowa wprowadzające w błąd. To coś jest bliższe niż koszula ciała. Jednak trzeba sięgać.
18. Lecz także - "gnothi son labyrinthon."
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz